20

(Θραύσματα λέξεων, ήχων, εικόνων)

Πόσες λέξεις χρειάζονται για να περιγράψουν τη βία, την αγωνία, το τραύμα, τον παραλογισμό; Μια λέξη, γυναικοκτονία, αρκεί για να ορίσει ένα έγκλημα με διαχρονικά έμφυλα χαρακτηριστικά και στόχο την κυριαρχία πάνω στο σώμα και τη ζωή των γυναικών. Μέχρι να αναγνωριστεί η υπόσταση αυτής της λέξης, στην παράσταση επιστρατεύονται κάποιες άλλες λέξεις, αναδύονται αιφνιδιαστικά από το σκοτάδι και επιστρέφουν σε αυτό, στη σύντομη όμως τροχιά που διαγράφουν προλαβαίνουν να ψηλαφίσουν τη φρίκη και να ανακαλέσουν τη μνήμη.

Δυο γυναίκες συναντιούνται, ή μάλλον αιωρούνται, σ’ έναν ρευστό χρόνο και σ’ έναν αχαρτογράφητο τόπο, που μπορεί να είναι ο Άδης ή ο προθάλαμος του Άδη. Δυο γυναίκες – θύματα που μπορεί να είναι ανώνυμες ή να έχουν πολλά ονόματα, να λέγονται Περσεφόνη ή Ελένη. Η μια γυναίκα υποδέχεται την άλλη, την προσκαλεί και την καθοδηγεί σε ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο ταξίδι μνήμης, όσο η δεύτερη αρνείται να αναγνωρίσει την τωρινή κατάστασή της και να ανακαλέσει τον εφιάλτη. Η κάθοδος στον Άδη καταλήγει σε μια κατάφαση: αλληλεγγύη και μνήμη για τα θύματα των γυναικοκτονιών. Εξάλλου, η επίκληση στη μνήμη, ένα επιτακτικό «θυμήσου» ως μόνιμη επωδός αποτελεί για το Άττις ένα πάγιο αίτημα ενάντια στη λήθη και το εφήμερο.

Μετά το Alarme, το Amor και το Ανκόρ, με το Ρέκβιεμ ολοκληρώνεται το τετράπτυχο που στον πυρήνα του έχει τους μηχανισμούς της σύγκρουσης και της εξουσίας και συνδέεται με μια αόρατη κλωστή με τη Νόρα και τη δική της Κάθοδο στον Άδη.

Ρέκβιεμ για τα θύματα των γυναικοκτονιών. Ρέκβιεμ για τρεις βασικούς και αγαπημένους συντελεστές του Θεάτρου Άττις που έφυγαν τον τελευταίο χρόνο. Ρέκβιεμ για τη Σοφία Μιχοπούλου και τη θρυλική Αγαύη της, Ρέκβιεμ για την Ανέζα Παπαδοπούλου και τη βακχική Γέρμα της, Ρέκβιεμ για τον Χαράλαμπο Τερζόπουλο και τις μαγικές δημιουργίες του που αντικρίζουμε στη σκηνή.
(από το πρόγραμμα της παράστασης).

Με την υποστήριξη του: