ΕΚΑΤΗ – 2017

Μόνιμη εγκατάσταση της Καλλιόπης Λεμού στον χώρο του Θεάτρου Άττις

Πρώτη παρουσίαση: 15 Δεκεμβρίου 2017, Θέατρο Άττις, Αθήνα

H Καλλιόπη Λεμού παρουσιάζει στο Θέατρο Άττις τη νέα γλυπτική εγκατάστασή της Εκάτη, η οποία θα φιλοξενείται στην είσοδο του θεάτρου, συνομιλώντας με τις μόνιμες εγκαταστάσεις του Γιάννη Κουνέλη και του Joseph Beuys.

Το έργο, εμπνευσμένο από τη χθόνια θεότητα Εκάτη έχει το σχήμα ανάγλυφης ατσάλινης πόρτας με 12 ανοίγματα-παράθυρα, αποτελώντας έτσι ένα σύνορο ανάμεσα στο ορατό και στον κόσμο του σκότους και του μυστηρίου. Η Εκάτη αντιπροσωπεύει το κρίσιμο εκείνο σημείο της επιλογής κατεύθυνσης.

Το γλυπτό από σίδερο, υλικό που προέρχεται από τα έγκατα της γης, προσκαλεί τον επισκέπτη να σύρει και να ανοίξει τα παράθυρα του, ερευνώντας τι υπάρχει πέρα από αυτό! Ο χώρος του Θεάτρου, ιερός τόπος από την αρχαιότητα, αποτελεί και αυτός άνοιγμα στον κόσμο του σκότους και του μυστηρίου, καθιστώντας έτσι την Εκάτη σημείο αναφοράς.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΝΕΛΛΗΣ – 2005

‘Έκθεση του Γιάννη Κουνέλλη

16-22 Δεκεμβρίου 2005, Θέατρο Άττις, Αθήνα
Επιμέλεια έκθεσης: Ντένης Ζαχαρόπουλος

Γιατί τα βότσαλα δεν είναι βοτσαλάκια

Γιατί τα λιμάνια δεν είναι λιμανάκια

Ο Κουνέλλης με το έργο του στο Μεταξουργείο πρότεινε μια χειρονομία ζωής, που θεσμοθετεί την τέχνη ως θεμελιακή σχέση έρωτα και θανάτου, γλώσσας και σημασίας, ταυτότητας και διαφοράς, ανθρώπου και πολιτείας. Έργο και ζωή φέρουν μαζί εδώ τη συγκίνηση του λόγου και την ένταση της έκφρασης, ως κοινωνική και πολιτική ευθύνη του καλλιτέχνη. Οι συμπτώσεις και οι συγκυρίες που συνθέτουν, μέσα από τις ημερομηνίες, μια συνεχή αντιπαράθεση του έργου με την Ιστορία, ούτε εξηγούν άμεσα τίποτα, ούτε όμως είναι τυχαίες ή αυθαίρετες. Η συνέχεια και η έντασή τους πλέκουν τον ίδιο τον ιστό της τέχνης και της κοινωνίας, όπως ξεδιπλώνουν και κόβουν το σώμα και το νήμα του έργου και του νοήματος.

φωτο: Μανώλης Μπαμπούσης

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ – 1999

Έκθεση της Δέσποινας Μεϊμάρογλου

Απρίλιος- Μάιος 1999 στο Φουαγιέ του Θεάτρου Άττις, Αθήνα

Τον Μάιο του 1999 στην Lion Heart Gallery στη Βοστώνη των ΗΠΑ, στο πλαίσιο του 1ου Syberart Festival (διοργάνωση MIT) εξέθεσα τέσσερα μεγάλα έργα που είχα επεξεργαστεί ψηφιακά, τυπωμένα σε mylar, προερχόμενα από διάφορες βίντεο-εγγραφές παραστάσεων του θεάτρου Άττις από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη.

Νωρίτερα την ίδια χρονιά (1999) παρουσίασα στο φουαγιέ του θεάτρου Άττις έργα της σειράς μου «Έκπτωτοι Άγγελοι».

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ*

*τα έργα που παρουσιάστηκαν στο φουαγιέ του Άττις, προέρχονται από την σειρά:

This is not a movie. It’s

«Ένα ψέμα που λέει πάντα την αλήθεια», Jean Cocteau

“…Οι εικόνες βίας λειτουργούν ως αφηγηματικά προ-σχήματα για να αιχμαλωτιστεί εκτός χώρου και χρόνου η ιερή στιγμή της θυσίας, της επίκλησης, η στιγμή του θαύματος πέρα από κίνητρα και αντιθέσεις.

Οι ανα-παραστάσεις της Μεϊμάρογλου, μια ζωγραφική πάνω στο θέμα της βίας ως αλληγορία, ως μεταφορά και μετωνυμία, μετα-μορφώνουν το πραγματικό απαντώντας ποιητικά στους προσδιορισμούς του παιχνιδιού, ως μόνιμης και σταθερής εκδοχής της ψευδαίσθησης. Αποτελούν συνθέσεις σιωπηλές, οπλισμένες ωστόσο με ήχο βίαιο-εν αναμονή- και παραπέμπουν στην παράδοση των maitres της προοπτικής και του clair-obscur, του εγκωμίου της σκιάς προς το τέλειο έγκλημα, αυτό της ποίησης.”

Απόσπασμα του κειμένου της Ιστορικού Τέχνης Θάλειας Στεφανίδου
από τον κατάλογο για την έκθεσης της Δ. Μεϊμάρογλου Τhis is not a movie. It’s που πρωτοπαρουσιάστηκε στον ΜΥΛΟ, στη Θεσσαλονίκη, τον Μάρτιο του 1996.

ΕΚΘΕΣΗ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ – 1998

Μάρτιος 1998, στο φουαγιέ του Θεάτρου Άττις, Αθήνα

Έκθεση στο φουαγιέ του Θεατρου Άττις με φωτογραφικό υλικό από τη ζωή του Μπέρτολτ Μπρεχτ και αφίσες του Berliner Ensemble, με αφορμή την παράσταση Το Χρήμα (σκηνική σύνθεση βασισμένη στο θεατρικό έργο “Το Μικρό Μαχαγκόνυ”, στο ποίημα “Αναγνωστικό για τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων” και στα τραγούδια “Γιουκάλι”, “Αλαμπάμα Σονγκ” και “Σουραμπάγια Τζόνυ”), 

ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ ΑΘΛΟΙ – 1997

Έκθεση γλυπτικής του Στάθη Χρυσικόπουλου

Φεβρουάριος, Μάρτιος 1997, στο φουαγιέ του Θεάτρου Άττις, Αθήνα
Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σταυρούπολης, Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997

Ηράκλειες στήλες, στήλες του Ηρακλή, στήλες για τον Ηρακλή, αναθηματικές στήλες;

Φόντο κόκκινο, όπως το είδα στον πρίγκηπα με τα κρίνα, στις τοιχογραφίες της Θήρας, στα αγγεία, στην Πομπηία, στους Ετρούσκους, ακόμα και στα ιταλικά θέατρα. Ένα κόκκινο που να παραπέμπει στο αίμα, στη γεύση της ζωής, στον ήλιο, στον ηρωισμό, στη “μανία”, στον θάνατο. Και μετά από αυτό το φόντο να φυτρώνουν τούτες οι στήλες αφιερωμένες στον Ηρακλή και στα πρότυπα που καθόρισαν τη ζωή του, την Αλκμήνη, τη γήινη μητέρα, τη Μεγάλη Μητέρα την Ήρα, την Αθηνά θεά- βοηθό, την Πυθία, τη Διηάνειρα την τελευταία σύζυγο.

Aυτή ήταν η σκέψη της ώρας, της στιγμής, όταν ο Θεόδωρος Τερζόπουλος μου μίλησε για το έργο του και αυτό ήταν ο οδηγός μου στη δημιουργία αυτών των έργων.

Στάθης Χρυσικόπουλος

ΚΑΝΩΒΟΣ – 1996

Έκθεση του Νίκου Τζιώτη

Ιανουάριος, Φεβρουάριος 1996, στο φουαγιέ του Θεατρου Άττις

Ο Νίκος Τζιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει παρουσιάσει έργα του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων στην Γκαλερί Μέδουσα στην Αθήνα, στην Galerie Besancon στη Γαλλία, στην Gallery Harry Smith στο Άμστερνταμ, στην Kunst Europa, Kunsthalle στο Βερολίνο, στην Biennale de Sculpture de Normandie στη Γαλλία. Έργα του εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη και σε ιδιωτικά μουσεία και συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει κάνει σκηνικά και κοστούμια για το Ψωμάδικο και το Μαχαγκόνι του Μ. Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου. Πέθανε το 2008.

24+1 ΓΡΑΜΜΑΤΑ – 1995

Έκθεση του Γιάννη Ψυχοπαίδη

Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος 1995, στο φουαγιέ του Θεάτρου Άττις, Αθήνα

[…] Τα “24 γράμματα”, με τη μορφή κλειστών βιβλίων, εικονογραφούν σχηματικά ένα αλφάβητο μιας εικαστικής γλώσσας που θέτει κάποια ερωτήματα και μιλά για τις σχέσεις των ανθρώπων και του κόσμου. Μέσα από τα ετερόκλητα θραύσματα των εικόνων της ζωγραφικής και τα ανοιχτά τους ερωτήματα, ανοίγεται ο δρόμος προς τον λόγο του θεάτρου, που δίνει στα ίδια ερωτήματα τη σωματική τους υπόσταση. Τα κλειστά βιβλία με τα “γράμματα” είναι ο σκοτεινός χώρος της σκηνής που αποκαλύπτει τα μυστικά του. Οι διάλογοι των υλικών και των νοημάτων τους μεταλλάσσονται σε θεατρικούς διαλόγους από τους ηθοποιούς, που κι αυτοί αλληλογραφούν μέσα στον χώρο, σαν πληγωμένοι μάρτυρες ενός λόγου κατακερματισμένου. Είναι η “αιμάτινη ρίζα” της τέχνης που ζητά μέσα από την ποιητική της συνείδηση να παραβιάσει μια αποξενωμένη ζωή.

Γιάννης Ψυχοπαίδης