16

Συμπαραγωγή Θέατρο Άττις – Θέατρο Α’ Μόσχας (στα Ρωσικά)
Πρεμιέρα: 13 Μαρτίου 1996, Θέατρο Άττις, Αθήνα 

1996

13-24 Μαρτίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
29 Απριλίου, Θέατρο Πούσκιν, Διεθνές Φεστιβάλ Τσέχοφ, Μόσχα, Ρωσία
2 Ιουνίου, Βυζαντινή Εκκλησία της Αγ. Ειρήνης, International Istanbul Theatre Festival, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία
8, 9 Ιουνίου, Teatro Escorxador, Sitges Theatre Internacional, Σίτζες, Ισπανία
7 Ιουλίου, Escola D. Antonio da Costa, Festival de Teatro de Almada, Αλμάδα, Πορτογαλία
19, 20, 21 Ιουλίου, Teatro Romano di Nora ,La Notte dei Poeti, Κάλιαρι, Σαρδηνία
8 Αυγούστου, Amphiteatre, International Festival of Toga, Τόγκα, Ιαπωνία
1, 2, 3 Οκτωβρίου, Rigoberta Menchu, Madrid Sur, Μαδρίτη, Ισπανία
6, 7 Οκτωβρίου, Dramski Teatar, MOT Festival, Σκόπια, F.Y.R.O.M.

1997

4 – 12 Ιανουαρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
9, 10 Μαρτίου, Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Σταυρούπολης, Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997, Θεσσαλονίκη
18 – 31 Μαρτίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
22 Ιουλίου, Κάστρο Μπούντβας,Theatre City Budva, Μαυροβούνιο, Γιουγκοσλαβία
8, 9 Σεπτεμβρίου, National Theatre of Yerevan, International Festival, Ερεβάν, Αρμενία
18, 19 Οκτωβρίου, Εθνικό Θέατρο, Άλμα-Άτα, Καζακστάν

1998

8, 9, 10 Απριλίου, La Casa del Teatro, Festival Iberoamericano de Teatro de Bogota, Μπογκοτά, Κολομβία

Η θεατρική τέχνη κατά τη γνώμη μου υπηρετείται από δημιουργούς διαφορετικών αντιλήψεων. Αρκετοί εργάζονται για τη συνέχιση της παράδοσης, άλλοι για την απόρριψή της και άλλοι για την ανανέωσή της. Ο Τερζόπουλος ανήκει στους ανανεωτές του θεάτρου και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους πρωτοπόρους σκηνοθέτες της Ευρώπης, ιδιαίτερα για τις σημαντικές έρευνές του στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Στις παραστάσεις του συνενώνει το αρχαϊκό με το σύγχρονο.

Προέρχεται από μια χώρα με σταθερές αξίες πολιτιστικής κληρονομιάς και ανήκει στην κατηγορία εκείνων των καλλιτεχνών που με τη δημιουργία και το έργο τους προσπαθούν να τις υπερασπίσουν, όταν αυτές αμφισβητούνται, διαστρεβλώνονται και κακοποιούνται.

Μεταφέρει πάντα στα έργα του, με σαφήνεια και τάξη, την προσωπική του αντίληψη για τον κόσμο. Το θέατρό του κατακτά τον θεατή, όχι με εντυπωσιακές, εξωτερικές σκηνικές λύσεις, αλλά με την προσωπική του αισθητική που αποκαλύπτει στη σκηνή, το χρήσιμο και ουσιαστικό που εμπεριέχεται στα πράγματα. Ο Τερζόπουλος πιστεύει ότι το θέατρο μπορεί να αλλάξει έστω και λίγο την πραγματικότητα και ότι μπορεί να δώσει αυθεντικές απαντήσεις στα ερωτήματα που αφορούν τη φύση του ανθρώπου, τη ζωή και τη μοίρα του.

Μερικά χρόνια πριν, πρωτοείδα στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεάτρου του Κεμπέκ, την παράσταση του Κουαρτέτου σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου και εντυπωσιάστηκα. Δεν ήξερα τότε το έργο του Χάινερ Μύλλερ, δεν καταλάβαινα ούτε μια ελληνική λέξη, ωστόσο ερωτεύτηκα αυτή τη μοναδική παράσταση. Κατάλαβα τα πάντα, τη σκηνοθετική πρόταση, τις ερμηνευτικές αποχρώσεις των ηθοποιών και το μήνυμα του συγγραφέα.

Παρακάλεσα τον Θόδωρο, να ανεβάσει πάλι το έργο, με Ρώσους ηθοποιούς. Αποδέχτηκε την πρότασή μου και δημιούργησε μια τελείως διαφορετική εκδοχή του Κουαρτέτου. Στη Θεσσαλονίκη μάλιστα παίξαμε σε μια παράσταση και τα δυο Κουαρτέτα. Στο πρώτο μέρος το ελληνικό και στο δεύτερο το ρώσικο. Αλησμόνητη θα μου μείνει η στιγμή, όταν στη διάρκεια της παράστασης του ρώσικου Κουαρτέτου, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι έλληνες ηθοποιοί και ακούγονταν την ίδια στιγμή οι δυο γλώσσες. Αυτό το πρωτοφανές παράδειγμα μπορεί να υπηρετήσει τη διεύρυνση ων εκφραστικών ορίων του θεάτρου.
Με το Κουαρτέτο και το Μήδειας Υλικό έχουμε ταξιδέψει με τον Θόδωρο το μισό κόσμο και παντού είχαμε θαυμάσια υποδοχή και κατανόηση, χωρίς μετάφραση!…
Θα ήθελα να προσθέσω κάτι ακόμα για το θέατρο του Τερζόπουλου. Μόλις ανοίξει η αυλαία, χωρίς να γνωρίζεις το σκηνοθέτη, αμέσως καταλαβαίνεις ότι η παράσταση είναι του Τερζόπουλου. Αυτό είναι η σφραγίδα του Μαέστρου.

Άλλα Ντεμίντοβα, 15 Νοεμβρίου 1999, Μόσχα