19

Συμπαραγωγή του Teatro Stabile del Umbria, του Teatro Brunello Cucinelli, του Emilia Romagna Teatro και του Θεάτρου Άττις – δίγλωσση (Ιταλικά και Ελληνικά)

Πρεμιέρα: 14 Νοεμβρίου 2007, Θέατρο Άττις, Αθήνα

2007

14 – 23 Νοεμβρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα

2008

27, 28 Ιουνίου, Koreja Teatro Festival, Roman Amphitheatre, Lecce, Ιταλία
9 Νοεμβρίου, Βυζαντινή Εκκλησία Αγίου Ρολάντο, Νουόρο, Σαρδηνία

2009

4 – 12 Σεπτεμβρίου, Σολομέο, Ούμπρια, Ιταλία
25, 26 Σεπτεμβρίου, Alexandrinsky Theatre, Αγ. Πετρούπολη, Ρωσία
10 – 17 Οκτωβρίου, Castello di Vignola, Μόντενα, Ιταλία
18 – 22, Teatro delle Passioni, Μόντενα, Ιταλία

2009

20 Οκτωβρίου, SOLO Festival, Theatre center “Na Strastnom”, Μόσχα, Ρωσία

2011

9 Μαρτίου, Φεστιβάλ Milano incontra la Grecia, Piccolo Teatro Studio, Μιλάνο, Ιταλία
7 Ιουλίου, Lunaria Teatro, Εκκλησία του Σαν Ματέο, Γένοβα, Ιταλία
26 Αυγούστου, Αποθήκες ΑΣΟ, Διεθνής Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στη Σικυώνα, Σικυών
4 Σεπτεμβρίου, Παλαιό Ελαιουργείο, Αισχύλεια, Ελευσίνα
12 Οκτωβρίου, The Crypt Gallery, Κρύπτη του Αγίου Παγκρατίου, σε συνεργασία με την έκθεση της Καλλιόπης Λεμού Navigating in the Dark, Λονδίνο – Μ. Βρετανία
21, 22 Νοεμβρίου,  The Crypt Gallery,Κρύπτη του Αγίου Παγκρατίου, σε συνεργασία με την έκθεση της Καλλιόπης Λεμού Navigating in the Dark, Λονδίνο – Μ. Βρετανία

2012

23 Μαΐου, Perm Tchaikovsky Opera and Ballet Theatre, Φεστιβάλ The Diaghilev Seasons, Περμ – Ρωσία

2013

12 Δεκεμβρίου, Gavella Theatre, Ζάγκρεμπ – Κροατία

Πέρσι το χειμώνα ανακάλυψα τη δουλειά του μέγιστου Έλληνα σκηνοθέτη, Θεόδωρου Τερζόπουλου. Η παράσταση που παρακολούθησα, με αφορμή την αλληλογραφία μεταξύ της Ελισάβετ και της Μαρίας, της Βασίλισσας της Σκοτίας, αποτελούσε μια εκπληκτική, εξαιρετικά σωματική αναδημιουργία της μυθικής συνάντησης ανάμεσα στις δυο πανούργες βασίλισσες. Τώρα ο Τερζόπουλος κάνει μια επίσκεψη αστραπή στο Λονδίνο, με μια εξαιρετική παράσταση, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της έκθεσης της Καλλιόπης Λεμού, η οποία ζει στο Λονδίνο.

Συγκεντρωθήκαμε σε μια κρύπτη, χώρος ταιριαστός, καθώς η Έρημος είναι η αναπαράσταση ενός ζωντανού θανάτου. Ο ήρωας του έργου του Κάρλο Μικελστέτερ, τον οποίο ενσαρκώνει στα Ιταλικά ο βιρτουόζος Πάολο Μουζίο, ενταφιάζεται στην Έρημο. Σαν κάποιον Μπεκετικό ήρωα, χρησιμοποιεί τις λέξεις για να νικήσει το σκοτάδι. «Μιλάς, μιλάς», λέει η αγγλική σύνοψη που μας μοιράζουν στην είσοδο, «και κανείς δε σ’ ακούει». Ντυμένος μ’ ένα κουστούμι, καλυμμένο με στάχτες, ο Μουζίο περνάει από μια ασυνήθιστη κλίμακα συναισθημάτων- φόβος, οργή, ανυπακοή- καθώς αρθρώνει για 45 λεπτά έναν ακατάπαυστο λεκτικό χείμαρρο. Η μοναδική ανακούφιση έρχεται όταν ο σκηνοθέτης, που κάθεται μπροστά από τον Μουζίο, μουρμουρίζει ποντιακούς θρήνους.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σε μένα προκάλεσαν ένα αίσθημα φόβου, υπόμνηση της κόλασης του Δάντη, το μεταίχμιο ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, σ’ έναν υπόγειο κόσμο. Η αίσθηση αυτή εντείνεται από τα γλυπτά της Λεμού, τα οποία παράξενα ενισχύουν τη δράση. Με τον τίτλο, Navigating in the Dark, στην εγκατάστασή της δεσπόζουν τρεις γυμνές ελληνικές βάρκες. Στη μία υπάρχουν φίδια που σπαρταρούν, στην άλλη ανθρώπινες φιγούρες σε φυσικό μέγεθος και στην τρίτη κοράκια που συμβολίζουν το θάνατο. Όλα είναι κατασκευασμένα από ατσάλι, συνοδεύονται από αρμονικούς ήχους και συμβολίζουν το πέρασμα του Βιργιλίου από τη Στυμφαλία στο αιώνιο σκοτάδι. Η μόνη ανακούφιση βρίσκεται σε μια κόγχη γεμάτη από αιωρούμενες λευκές μέλισσες, φτιαγμένες από γιαπωνέζικο χαρτί, που συμβολίζουν το χαμένο παράδεισο.

Η παράσταση δόθηκε μόνο για ένα βράδυ, τα γλυπτά θα παραμείνουν για μερικές εβδομάδες. Το βράδυ όμως αυτό πραγματοποιήθηκε η υπέρβαση των ορίων ανάμεσα στο θέατρο και τις εικαστικές τέχνες και παρουσιάστηκε η τέλεια σύνθεση δυο σημαντικών ελληνικών οραματισμών. Αυτό που με προβληματίζει είναι η άγνοιά μας εδώ για τον Τερζόπουλο. Έχει τιμηθεί σ’ όλο τον κόσμο, έχει δημιουργήσει ένα θέατρο, το οποίο αν και έχει στοιχεία του θεάτρου του Πολωνού Γέρζι Γκροτόφσκι, είναι απόλυτα δικό του: ένα θέατρο που εξερευνά την απωθημένη ζωώδη διάσταση του ανθρώπου στη γυμνή απελπισία της. Έμεινα με μια έντονη αίσθηση της χαράς της ζωής και της αναπόφευκτης μετάβασης.

Michael Billington, Guardian, Οκτώβριος 2011
Δείτε το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στο link: http://www.guardian.co.uk/stage/2011/oct/13/il-deserto-review

H Cathrin Drake γράφει στο περίφημο περιοδικό τέχνης ARTFORUM της Νέας Υόρκης (Ιανουάριος 2012) για την παράσταση Il Desero, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της έκθεσης της Καλλιόπης Λεμού Navigating in the Dark Part III, στο Λονδίνο, στην Κρύπτη του Αγίου Παγκρατίου, στις 12/10 και στις 21-22/11. Για το ίδιο γεγονός έργαψαν ο Michael Billington στην Guardian και ο αγγλικός τύπος.

Μια βαθιά συγκινητική παράσταση, με τίτλο Il deserto, του θεατρικού σκηνοθέτη Θεόδωρου Τερζόπουλου, παρουσιάστηκε για μια βραδιά στο χώρο της έκθεσης και προσέφερε μια ανατριχιαστική αμεσότητα στο παράξενο περιβάλλον. Ο Ιταλός ηθοποιός Πάολο Μουζίο, με την ενστικτώδη και στοχαστική ρυθμική εκφορά του λόγου, παρουσίαζε τις λέξεις ταυτόχρονα ως μέσο επιβίωσης και ως απόδειξη της ματαιότητας και της απόλυτης έλλειψης νοήματος. Συνολικά, αυτό το εγερτήριο πολιτισμού ήταν μια βαθιά παρήγορη υπόμνηση του απόλυτου εκμηδενισμού των πάντων και της αναγκαιότητας να στραφούμε στη ζωή άμεσα. «Αυτός που φοβάται το θάνατο είναι ήδη νεκρός». Θα μπορούσε να αποτελεί και μια μεταφορά της παρούσας κατάστασης στην πατρίδα του καλλιτέχνη- και στον κόσμο- , όπου δοκιμάζονται τα όρια της πνευματικής αντοχής στο πρόσωπο της οικονομικής και περιβαλλοντικής καταστροφής.

Cathrin Drake, Artforum, New York, January 2012