23

Πρεμιέρα: 19 Νοεμβρίου 2010, Θέατρο Άττις, Αθήνα 

2010

19 – 30 Νοεμβρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
1 – 30 Δεκεμβρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα

2011

1 – 31 Ιανουαρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
1 – 28 Φεβρουαρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
1 – 31 Μαρτίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
1 – 30 Απριλίου, θέατρο Άττις, Αθήνα
1 – 29 Μαΐου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
28 – 30 Νοεμβρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
1 – 30 Δεκεμβρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα

2012

1 – 15 Ιανουαρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα

2013

1 – 31 Ιανουαρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
1 – 28 Φεβρουαρίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
1 – 3 Μαρτίου, Θέατρο Άττις, Αθήνα
31 Μαΐου, Teatro delle Passioni, IX VIE Festival, Μόντενα – Ιταλία
1 Ιουνίου, Teatro delle Passioni, IX VIE Festival, Μόντενα – Ιταλία
4, 5 Οκτωβρίου, Θέατρο Αυλαία, 48α΄Δημήτρια, Θεσσαλονίκη – Ελλάδα

2018

28, 29, 30 Νοεμβρίου, Zorlu PSM Studio, 22nd International Istanbul Theatre Festival, Κωνσταντινούπολη – Τουρκία

2019

16 Σεπτεμβρίου, Νέα Σκηνή – Θέατρο Αλεξαντρίνσκι, 9η Θεατρική Ολυμπιάδα 2019, Αγ. Πετρούπολη – Ρωσία

2021

29 Οκτωβρίου, Gobbi Hilda Studio, Εθνικό Θέατρο της Βουδαπέστης, Διεθνές Φεστιβάλ ΜΙΤΕΜ, Βουδαπέστη, Ουγγαρία

Όταν επισκέφθηκα την Αθήνα, ανακάλυψα έναν μεγάλο σκηνοθέτη του επιπέδου του Μπρουκ, του Γκροτόφσκι, του Σουζούκι και του Ουίλσον. Ντρέπομαι ειλικρινά που στην Αγγλία δεν γνωρίζουμε το έργο του Τερζόπουλου. Και παρόλο που δε μιλώ την ελληνική γλώσσα, η θεατρική “γλώσσα” του μου είναι απολύτως κατανοητή. η δύναμη της παράστασής του έγκειται στον οπτικό, ηχητικό και λεκτικό συμβολισμό της έμμονης φύσης δυο ισχυρών γυναικών, της Ελισάβετ Α’ και της Μαρίας Στιούαρτ. Η Ελισάβετ της Σοφίας Χιλλ- η δεύτερη αποκάλυψη της βραδιάς- είναι η ίδια συμβολική εικόνα της Μεγάλης Βρετανίας, του ιμπεριαλισμού, της επιθετικότητας, της κυριαρχίας, από τον 16ο αιώνα ως τον πόλεμο του Ιράκ και την παντοδυναμία του BBC. Ο Τερζόπουλος συμπυκνώνει αξιοθαύμαστα μέσα σε 55\’ το πολιτικό και ποιητικό του μήνυμα. Ελπίζω να τον δούμε σύντομα και στην Αγγλία.

Michael Billington, Περιοδικό Κ της Καθημερινής της Κυριακής, Ιανουάριος 2011

O M.Billington γράφει στη LIFO για τον Θ. Τερζόπουλο (LIFO, 21.12.2011)

THE INFLUENTIALS 2011 Θεόδωρος Τερζόπουλος

Η αιώνια λιακάδα ενός ιδιοφυούς θεατρικού μυαλού.

Ανακάλυψα την ιδιοφυΐα του Τερζόπουλου ως θεατρικού σκηνοθέτη μόλις πέρσι. Έκανα μια επίσκεψη-αστραπή στην Αθήνα για να παρακολουθήσω μερικές παραστάσεις, χάρη στη γενναιόδωρη πρόσκληση μιας ελληνικής εφημερίδας. Το Σάββατο το απόγευμα ο οδηγός άλλαξε το πρόγραμμά μου, ώστε να μπορέσουμε να πάμε στο θέατρο Άττις για να δούμε την παραγωγή του Τερζόπουλου Alarme. Μου είπαν ότι ήταν βασισμένο στις επιστολές της Ελισάβετ Α’ και της Μαρίας Στιούαρτ, αλλά τίποτα δεν με είχε προϊδεάσει γι’ αυτό που θα ακολουθούσε: μια έξοχα σωματική, πνευματώδης, ερωτική μελέτη της συμβιωτικής σχέσης μεταξύ δυο βασιλισσών που δεν συναντήθηκαν ποτέ στην πραγματική ζωή. Οι δύο ηθοποιοί, σκύβοντας προς τα μπρος και πιέζοντας το στομάχι τους, θύμιζαν ένα ζευγάρι από επιχρυσωμένα φίδια που σφυρίζουν και φτύνουν το ένα το άλλο, ενώ γνωρίζουν ότι η μοίρα τους είναι ανεπανόρθωτα συνδεδεμένη. Αμέσως αναγνώρισα ότι έβλεπα το έργο μιας θεατρικής ιδιοφυΐας. Μπορούσα να δω ότι ο Τερζόπουλος όφειλε πολλά σε σκηνοθέτες όπως ο Γιέρζι Γκροτόφσκι, ο Χάινερ Μίλερ και ο Ταντάσι Σουζούκι. Ωστόσο, το Alarme ήταν ξεκάθαρα το έργο μιας ιδιαίτερης διάνοιας, κάποιουπου μπορούσε να δημιουργήσει μια ανεξίτηλη θεατρική εικόνα και να χρησιμοποιήσει όλα τα εκφραστικά μέσα της φωνής και του σώματος.

Αν θέλω να είμαι ωμός, βρήκα την παράσταση απίστευτα σέξι. Η πρώτη μου εντύπωση από τον Τερζόπουλο επιβεβαιώθηκε πλήρως φέτος, όταν έφερε μια άλλη παραγωγή, το Il Deserto, στο Λονδίνο, την οποία ανέβασε στην κρύπτη του Αγίου Παγκρατίου. Καθίσαμε στο μισοσκόταδο και είδαμε τον λαμπρό Paolo Musi να ενσαρκώνει έναν άνδρα ενταφιασμένο στην έρημο. Όπως τα λόγια ξεχύνονταν από μέσα του σ’ έναν αδιάκοπο λεκτικό χείμαρρο, θυμήθηκα έναν ήρωα του Μπέκετ που χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να αποκρούσει τον θάνατο. Η εικόνα ενός ανθρώπου που αιωρούνταν στο κενό μού έφερε στο μυαλό την Κόλαση του Δάντη. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι ο Τερζόπουλος, παγκοσμίως διάσημος για τη σκηνοθεσία ελληνικών τραγωδιών, είναι ένας από τους καλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες, όταν πρόκειται για την απόδοση της απελπισίας ενός στριμωγμένου ανθρώπινου ζώου.

Ο Michael Billington είναι ο θεατρικός κριτικός της «Guardian». Θεωρείται ιδιαίτερα δύσκολος και αυστηρός στην κρίση του. Βαθμολόγησε με 4 αστεράκια την παράσταση «Έρημος» («Il Deserto») του Θεόδωρου Τερζόπουλου που ανέβηκε την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου στην Κρύπτη του Αγίου Παγκρατίου στο Λονδίνο.

Δείτε το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στη LIFO: http://www.lifo.gr/mag/features/3022

Και η άποψή μου ότι ο πειραματισμός μπορεί να συνδυαστεί με μια απόλυτα δομημένη τέχνη, επιβεβαιώθηκε από έναν καταπληκτικό Έλληνα σκηνοθέτη, τον Θεόδωρο Τερζόπουλο, τη δουλειά του οποίοι είδα για πρώτη φορά στην Αθήνα πριν από ένα χρόνο και ο οποίος παραμένει μυστηριωδώς άγνωστος στη Βρετανία. Από άποψη πειραματισμού δεν έχω δει σχεδόν τίποτα που να συγκρίνεται με αυτήν την παράσταση, το Alarme, στην οποία η συμβιωτική σχέση ανάμεσα στην Ελισάβετ την Α’ και τη Μαρία, τη Βασίλισσα της Σκωτίας, αναπαρίσταται από δυο γυναίκες ηθοποιούς, που γλιστρούν και σέρνονται πάνω σε μια επικλινή πλατφόρμα, σαν ερπετά.

Michael Biilington, Guardian, 10-1-2012

Δείτε όλο το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στη Guardian στο link: http://www.guardian.co.uk/stage/2012/jan/10/e-for-experiment-modern-drama?newsfeed=true